Objaśnienie terminów dotyczących dysku twardego i urządzeń w systemie Ubuntu Linux

Spis treści:

1. Interpretacja nazw urządzeń w systemie Linux
2. Konwencja nazw urządzeń w systemie Linux
3. Konwencja nazw urządzeń GRUB
4. Konwencja nazw urządzeń GRUB2
5. Podsumowanie terminów dotyczących urządzeń i użytkowania ich w systemie Ubuntu

Interpretacja nazw urządzeń w systemie Linux

Znajomość nazewnictwa urządzeń i ich użycia jest niezbędna, jeśli chcesz kompetentnie zainstalować i używać systemu Ubuntu Linux. Nazewnictwo urządzeń zmieniało się i ewoluowało w wielu wersjach Linuksa, które są stale wydawane wraz ze zmianami technologicznymi.

Niestety nie jest to porównywalne z tym, jak Windows lub Apple nazywają i używają urządzeń w swoich produktach. Możesz zauważyć pewne podobieństwa z Androidem Google.

Konwencja nazw urządzeń w systemie Linux

System Linux zaczął od nadawania każdemu urządzeniu nazwy, a następnie pozycji i partycji.

W systemie Linux oryginalna konwencja nadawania nazw była następująca:

• dev/fd0: Pierwsza stacja dyskietek
• dev/fd1: Druga stacja dyskietek
• dev/sda: Pierwszy dysk SCSI (Small Computer System Interface)
  • (identyfikator SCSI według adresu)
• dev/sdb: Drugi dysk SCSI pod względem adresów i tak dalej
• dev/scd0 lub /dev/sr0: Pierwszy dysk CD-ROM SCSI
• dev/hda: Dysk podstawowy na głównym kontrolerze zintegrowanej elektroniki napędu (IDE)
• dev/hdb: Dysk pomocniczy na kontrolerze głównym IDE
• dev/mmcblk0: Karta SDHC (Secure Digital High Capacity) na karcie pamięci komputera osobistego Międzynarodowe Stowarzyszenie PCMCIA (International Association, PCMCIA)
  • (Specjalne nazewnictwo urządzeń)
• dev/sdb: Dysk flash uniwersalnej magistrali szeregowej (USB) obsługujący emulację SCSI
  • (Jednak jądro uruchamia się równolegle z kilkoma sterownikami. Nie oznacza to, że sda lub sdb drive jest dyskiem USB, ale moduł USB został uruchomiony jednocześnie jako moduł dysku i jednocześnie wysyła swoje komunikaty)
• dev/hdc i /dev/hdd: Dyski podstawowe i pomocnicze odpowiednio kontrolera pomocniczego, nowsze kontrolery IDE mają dwa kanały działające jak dwa kontrolery

Konwencja nazw urządzeń GRUB

GRUB zmienił konwencję, dodając partycję zaczynającą się od zera.

Podstawowa nazwa dysku kontrolowanego przez (E)IDE to dev/hd? Polecenie ? to pojedyncza litera. Dla GRUB jest to równe hd? Polecenie ? to pozycje od pierwszej do czwartej.

Nazewnictwo urządzeń jest proste. Biorąc pierwszy przykład poniżej, pierwsza część to nazwa urządzenia hd a druga część to pozycja, którą zajmuje a.

Nazwa dysku:

• dev/hda Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze
• dev/hdb dysk dodatkowy na pierwszym kontrolerze
• dev/hdc Dysk podstawowy na drugim kontrolerze
• dev/hdd Dysk dodatkowy na drugim kontrolerze

Nazwa GRUB:

• hd1 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze
• hd2 dysk dodatkowy na pierwszym kontrolerze
• hd3 Dysk podstawowy na drugim kontrolerze
• hd4 Dysk dodatkowy na drugim kontrolerze

Nadawanie nazw partycjom staje się łatwiejsze po dodaniu numeru do odpowiedniego urządzenia. Poniżej znajdziesz niektóre partycje na dev/hda.

Nazwa dysku:

• dev/hda0 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja podstawowa
• dev/hda1 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, na drugiej partycji podstawowej
• dev/hda4 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna
• dev/hda5 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna

Nazwa GRUB:

• hd1,0 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja podstawowa
• hd1,1 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, na drugiej partycji podstawowej
• hd1,4 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna
• hd1,5 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna

Konwencja nazw urządzeń GRUB2

GRUB2 zmienił konwencję, usuwając zero z konwencji nazewnictwa, co oznacza, że wszystko zaczyna się od jedynki.

Podstawowa nazwa dysku kontrolowanego przez (E)IDE to dev/hd? Polecenie ? to pojedyncza litera. W przypadku GRUB2 jest to równe hd? Polecenie ? to pozycje od pierwszej do czwartej.

Nadawanie nazw urządzeniom jest proste. Biorąc pod uwagę pierwszy przykład poniżej, pierwszą częścią jest nazwa urządzenia hd Druga część to pozycja, którą zajmuje a.

Nazwa dysku:

• dev/hda Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze
• dev/hdb dysk dodatkowy na pierwszym kontrolerze
• dev/hdc Dysk podstawowy na drugim kontrolerze
• dev/hdd Dysk dodatkowy na drugim kontrolerze

Nazwa GRUB2:

• hd1 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze
• hd2 dysk dodatkowy na pierwszym kontrolerze
• hd3 Dysk podstawowy na drugim kontrolerze
• hd4 Dysk dodatkowy na drugim kontrolerze

Nadawanie nazw partycjom staje się łatwiejsze po dodaniu numeru do odpowiedniego urządzenia. Poniżej znajdziesz niektóre partycje na dev/hda.

Nazwa dysku:

• dev/hda1 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja podstawowa
• dev/hda2 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, na drugiej partycji podstawowej
• dev/hda5 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna
• dev/hda6 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna

Nazwa GRUB2:

• hd1,1 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja podstawowa
• hd1,2 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, na drugiej partycji podstawowej
• hd1,5 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna
• hd1,6 Dysk podstawowy na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna

Podsumowanie terminów dotyczących urządzeń i użytkowania ich w systemie Ubuntu

Dyski SATA (Serial Advanced Technology Attachment):

Wraz z pojawieniem się dysków SATA konwencja się zmieniła i obecnie dyski twarde są najczęściej określane jako sda Zamiast hda. gdzie sd Oznacza dysk szeregowy.

Tabele partycji:

Tabela partycji przedstawia partycje dysku twardego lub dowolnego innego urządzenia pamięci masowej. Istnieją dwa standardy układu tabeli partycjonowania:

1. Główny rekord rozruchowy (MBR): MBR, znany również jako MS-DOS, jest tym, co można nazwać oryginalnym standardem. MBR jest nadal najczęściej używaną tablicą partycji, ale ma dwa główne ograniczenia:

   1. Nie pozwala utworzyć więcej niż czterech partycji głównych. Partycje te noszą nazwę primary Partycji.

   2. Liczba partycji dysku nie może przekraczać dwóch TB.

2. Tabela partycji GUID (GPT): GPT pojawił się później. Chociaż rekord MBR jest nadal używany, ograniczenia te doprowadziły do opracowania GPT. Standard GPT pokonuje dwa ograniczenia standardu MBR. Możesz mieć wiele partycji podstawowych, a rozmiar dysku może przekraczać dwa TB.

Konwencja nazewnictwa dysków twardych:

Pierwszą rzeczą, którą musisz wiedzieć, jest to, że w systemie Linux nie ma dysku C ani dysku E . Widzisz coś takiego /dev/sda, /dev/sdb, /dev/sdci tak dalej. Polecenie dev to skrót od device. Polecenie sd to skrót od SCSI mass-storage drive.

Partycje i numeracja partycji:

Aby zainstalować system operacyjny na dysku twardym, należy podzielić dysk na oddzielne jednostki pamięci masowej. Te jednostki pamięci masowej są nazywane partycjami. W ramach MBR: Jest to partycja domyślna praktycznie we wszystkich dystrybucjach Linuksa. Istnieją trzy różne typy partycji — podstawowa, rozszerzona i logiczna. W standardzie MBR każda partycja, która nie została wyraźnie utworzona jako partycja rozszerzona lub logiczna, jest partycją główną. Każde nieprzydzielone miejsce jest wyświetlane jako wolne. Pomimo że jest wolne, nie może być używane w takim stanie. Z punktu widzenia komputera ta ilość wolnego miejsca nie istnieje, dopóki nie zostanie podzielony na partycje.

(Rysunek 1: Zrzut ekranu okna Partition Guide)

Jeśli utworzono maksymalną liczbę partycji i nadal masz wolne miejsce, nie będzie można z nich korzystać.

(Rysunek 2: Zrzut ekranu komunikatu o błędzie partycjonowania)

Partycja rozszerzona:

Jeśli partycja zostanie oznaczona jako rozszerzona, można utworzyć wewnątrz niej znacznie więcej partycji. Partycje te są nazywane partycjami logicznymi i nie ma ograniczeń co do liczby partycji logicznych, które można utworzyć. Oznacza to, że można utworzyć trzy partycje główne i jedną partycję rozszerzoną, a następnie wiele kolejnych partycji.

Graficzny program instalacyjny systemu Ubuntu to Ubiquity.

Dodano dwie funkcje, które od pewnego czasu były dostępne w innych dystrybucjach systemu Linux.

Te dwie funkcje to:

Pełne szyfrowanie dysku:

Obsługa szyfrowania katalogu domowego użytkowników jest wszechobecna od dawna, ale jako narzędzie bezpieczeństwa fizycznego. W przypadku szyfrowania całego dysku komputer nie uruchamia się, jeśli nie użyto prawidłowego hasła szyfrowania dysku. Przy każdym ponownym uruchomieniu osoba siedząca przed komputerem ze skonfigurowanym pełnym szyfrowaniem dysków wyświetla monit.

Menedżer woluminów logicznych (LVM) systemu Linux:

LVM ułatwia zarządzanie miejscem na dysku. Zwłaszcza jeśli chodzi o zmianę rozmiaru partycji i dodanie kolejnego dysku twardego do komputera. LVM nie ma wbudowanej nadmiarowości. Oznacza to, że w komputerze wielodyskowym wystąpią problemy z awarią jednego dysku. Obecnie LVM działa wyłącznie przy użyciu automatycznego schematu.