Objaśnienie terminów dotyczących dysku twardego i urządzeń w systemie Ubuntu Linux

Spis treści:

1. Interpretacja nazw urządzeń w systemie Linux
2. Konwencja nazw urządzeń w systemie Linux
3. Konwencja nazw urządzeń GRUB
4. Konwencja nazw urządzeń GRUB2
5. Podsumowanie terminów dotyczących urządzeń i użytkowania ich w systemie Ubuntu

Brak dostępnych informacji o przyczynach.

Interpretacja nazw urządzeń w systemie Linux

Interpretacja nazw i zastosowań urządzeń jest istotna dla prawidłowej instalacji i użytkowania systemu Ubuntu Linux. Nazwy urządzeń zmieniały się i ewoluowały w licznych kolejnych wersjach systemu Linux i w miarę zmian technologii.

Niestety, porównanie ze sposobem nazywania i użytkowania urządzeń w systemach Windows lub Apple jest niemożliwe. Można zauważyć pewne podobieństwa do systemu Android firmy Google.

Powrót do góry

Konwencja nazw urządzeń w systemie Linux

System Linux zaczął od nadawania każdemu urządzeniu nazwy, a następnie pozycji i partycji.

W systemie Linux oryginalna konwencja nadawania nazw była następująca:

• dev/fd0 — pierwsza stacja dyskietek.
• dev/fd1 — druga stacja dyskietek.
• dev/sda — pierwszy dysk SCSI, adresowy identyfikator SCSI.
• dev/sdb — drugi dysk SCSI, adresowy itd.
• dev/scd0 or /dev/sr0 — pierwszy napęd CD-ROM SCSI.
• dev/hda -dysk podstawowy na IDE podstawowym kontrolerze.
• dev/hdb — dysk podrzędny na kontrolerze głównym IDE.
• dev/mmcblk0 — karta SDHC na PCMCIA. Nazwy urządzeń specjalnych.
• dev/sdb — napęd USB flash z emulacją SCSI. Jądro jest jednak uruchamiane równolegle, z wieloma sterownikami. Nie oznacza to, że napęd sda lub sdb jest urządzeniem USB, ale że moduł USB jest uruchamiany w tym samym czasie jako napęd pierwszy, a komunikaty są wysyłane jednocześnie.
• dev/hdc i/dev/HDD — podstawowy i zapasowy dysk kontrolera drugiego. Nowsze kontrolery IDE mają dwa kanały, które działają jako dwa kontrolery.

Powrót do góry

Konwencja nazw urządzeń GRUB

Rozwiązanie GRUB zmieniło konwencję poprzez dodawanie partycji, zaczynając od 0.

Bazą nazwy dysku z kontrolerem (E)IDE jest dev/hd? ? to pojedyncza litera. W przypadku GRUB jest to hd? ? to pozycja od 1 do 4.

Nazewnictwo urządzeń jest proste. W poniższym pierwszym przykładzie pierwsza część to nazwa urządzenia hd, a druga część to jej pozycja a.

Nazwa napędu

• dev/hda — dysk główny na pierwszym kontrolerze
• dev/hdb — dysk podrzędny na pierwszym kontrolerze
• dev/hdc — dysk główny na drugim kontrolerze
• dev/hdd — dysk podrzędny na drugim kontrolerze

Nazwa GRUB

• hd1 — dysk główny na pierwszym kontrolerze
• hd2 — dysk podrzędny na pierwszym kontrolerze
• hd3 — dysk główny na drugim kontrolerze
• hd4 — dysk podrzędny na drugim kontrolerze

Nazywanie partycji jest proste, ponieważ polega na dodawaniu liczby do odpowiedniego urządzenia. Poniżej pokazano kilka partycji na dev/hda

Nazwa napędu

• dev/hda0 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja główna.
• dev/hda1 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja główna.
• dev/hda4 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna.
• dev/hda5 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna.

Nazwa GRUB

• hd1,0 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja główna.
• hd1,1 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja główna.
• hd1,4 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna.
• hd1,5 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna.

Powrót do góry

Konwencja nazw urządzeń GRUB2

Rozwiązanie GRUB2 zmieniło konwencję nadawania nazw poprzez usunięcie z niej numeru 0. Oznacza to, że wszystkie nazwy zaczynają się od numeru 1.

Bazą nazwy dysku z kontrolerem (E)IDE jest dev/hd? ? to pojedyncza litera. W przypadku GRUB2 jest to hd? ? to pozycja od 1 do 4.

Nazewnictwo urządzeń jest proste. W poniższym pierwszym przykładzie pierwsza część to nazwa urządzenia hd, a druga część to jej pozycja a.

Nazwa napędu

• dev/hda — dysk główny na pierwszym kontrolerze
• dev/hdb — dysk podrzędny na pierwszym kontrolerze
• dev/hdc — dysk główny na drugim kontrolerze
• dev/hdd — dysk podrzędny na drugim kontrolerze

Nazwa GRUB2

• hd1 — dysk główny na pierwszym kontrolerze
• hd2 — dysk podrzędny na pierwszym kontrolerze
• hd3 — dysk główny na drugim kontrolerze
• hd4 — dysk podrzędny na drugim kontrolerze

Nazywanie partycji jest proste, ponieważ polega na dodawaniu liczby do odpowiedniego urządzenia. Poniżej pokazano kilka partycji na dev/hda

Nazwa napędu

• dev/hda1 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja główna.
• dev/hda2 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja główna.
• dev/hda5 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna.
• dev/hda6 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna.

Nazwa GRUB2

• hd1,1 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja główna.
• hd1,2 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja główna.
• hd1,5 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, pierwsza partycja logiczna.
• hd1,6 — dysk główny na pierwszym kontrolerze, druga partycja logiczna.

Powrót do góry

Podsumowanie terminów dotyczących urządzeń i użytkowania ich w systemie Ubuntu

Napędy SATA (Serial Advanced Technology Attachment)

Wraz z nadejściem napędów SATA konwencja uległa zmianie i obecnie dyski twarde są najczęściej wskazywane jako sda, a nie hda. Skrót sd oznacza napęd szeregowy (serial drive).

Tabele partycjonowania

Tabela partycjonowania prezentuje partycje dysku twardego lub innego urządzenia pamięci masowej. Istnieją dwa standardy układu tabeli partycjonowania:

1. MBR (Master Boot Record) — standard MBR, znany także jako ms-dos, można uznać za standard pierwotny. MBR to wciąż najbardziej powszechnie stosowana tabela partycjonowania, która wiąże się z dwoma głównymi ograniczeniami.

   1. Nie pozwala utworzyć więcej niż czterech partycji głównych. Te partycje są określane jako główne.

   2. Rozmiar partycji dysku nie może przekroczyć 2 TB.

2. Tabela partycjonowania GUID (GPT) — standard GPT pojawił się później. Chociaż rekord MBR jest nadal używany, ograniczenia te doprowadziły do opracowania GPT. Standard GPT pokonuje dwa ograniczenia standardu MBR. Można utworzyć wiele partycji głównych, a rozmiar dysku może przekraczać 2 TB.

Konwencja nadawania nazw dyskom twardym

Pierwszą rzeczą, którą trzeba wiedzieć, jest to, że w systemie Linux nie ma dysku C lub dysku E. Zamiast tego pojawiają się oznaczenia, takie jak /dev/sda, /dev/sdb, /dev/sdc, itd. Skrót dev oznacza urządzenie (device). Skrót sd oznacza sterownik pamięci masowej SCSI (Small Computer System Interface).

Partycje i numery partycji

Aby zainstalować system operacyjny na dysku twardym, należy podzielić dysk na oddzielne jednostki pamięci masowej. Te jednostki pamięci masowej są nazywane partycjami. W standardzie MBR, domyślnym w praktycznie wszystkich dystrybucjach systemu Linux, istnieją trzy różne typy partycji — główne, rozszerzone i logiczne. W standardzie MBR każda partycja, która nie została wyraźnie utworzona jako partycja rozszerzona lub logiczna, jest partycją główną. Całe nieprzydzielone miejsce jest pokazywane jako wolne. Pomimo że jest wolne, nie może być używane w takim stanie. W systemie wolne miejsce nie istnieje, dokąd nie zostanie przydzielone do partycji.

Jeśli utworzono maksymalną liczbę partycji i nadal występuje wolne miejsce, będzie ono niedostępne.

Partycja rozszerzona

Jeśli partycja zostanie oznaczona jako rozszerzona, można utworzyć wewnątrz niej znacznie więcej partycji. Partycje te są nazywane logicznymi, a liczba partycji logicznych, które można utworzyć, jest praktycznie nieograniczona. Oznacza to, że można utworzyć trzy partycje główne i jedną partycję rozszerzoną, a następnie wiele kolejnych partycji.

Graficzny program instalacyjny systemu Ubuntu to Ubiquity.

Dodano dwie funkcje, które od pewnego czasu były dostępne w innych dystrybucjach systemu Linux.

Te dwie funkcje to:

Pełne szyfrowanie dysku

Obsługa szyfrowania katalogu głównego użytkownika jest dostępna w Ubiquity od długiego czasu, ale było to zabezpieczenie fizyczne. Dzięki pełnemu szyfrowaniu dysku system nie uruchomi się bez wprowadzenia prawidłowego hasła szyfrowania dysku. Monit będzie wyświetlany przy każdym uruchomieniu komputera ze skonfigurowanym pełnym szyfrowaniem dysku.

Linux Logical Volume Manager (LVM)

LVM umożliwia łatwe zarządzanie miejscem na dysku. Dotyczy to zwłaszcza zmian rozmiarów partycji i dodawania dysków twardych do komputera. LVM nie ma wbudowanej redundancji. Oznacza to, że w systemie z wieloma dyskami awaria jednego dysku spowoduje problemy. Obecnie LVM działa wyłącznie przy użyciu automatycznego schematu.

Powrót do góry